Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Oborach

13.03.2018

List do Wspólnoty PIETA na Wielkanoc A. D. 2018

Droga Rodzino Matki Bolesnej!

Umiłowani w Sercu Jezusa, bracia i siostry!

Z Oborskiej „Sali na górze” (por. Dz 1, 13) pozdrawiam serdecznie każdego z Was i życzę obfitych darów i łask Chrystusa Zmartwychwstałego. Niech Pan przyjdzie do waszego serca, jak do apostołów w Wieczerniku, ukaże niezatarte znaki swej miłości zapisane na Jego uwielbionym Ciele, napełni pokojem i obdaruje swoim tchnieniem - darem Ducha Świętego (por. J 20, 22). A gdy nadejdzie Dzień Pięćdziesiątnicy (por. Dz 2, 1-4) niech Boski Ogień zstąpi z Nieba od Ojca i rozpali wasze serca, abyście szli z odwagą w Imię Jezusa Zmartwychwstałego przekazując wszystkim światło i radość życia zgodnego z Jego Ewangelią. Niech Duch Pocieszyciel uczyni was wiernymi sługami, odważnymi głosicielami i hojnymi szafarzami Jego miłosiernej miłości wobec wszystkich ludzi, a szczególnie wobec wszystkich chorych i ubogich, samotnych i opuszczonych starców, zagubionej młodzieży, spętanych nałogami, oszukanych przez złego ducha i uśmierconych duchowo własnymi grzechami. Niech Duch Prawdy przyoblecze was swoją mocą i nieustannie przemawia językiem miłości kiedy i jak chce; niech uczyni was prawdziwymi świadkami nowego życia w Chrystusie ku chwale Boga Ojca.

Bracia i Siostry! Św. Paweł w swoich listach przypomina nam, że przez chrzest zanurzający nas w paschalne misterium śmierci i zmartwychwstania Chrystusa staliśmy się świątynią Ducha Świętego (por. 1Kor 3, 16; 6, 19) posłanego przez Ojca. Apostoł widzi w tym źródło wielkiej nadziei i wyprowadza następujący wniosek: „Jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha” (por. Rz 8, 11). To nadzieja naszego zmartwychwstania, która „zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (por. Rz 5, 5). A zatem „mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy” (por. Ga 5, 25) – wzywa św. Paweł. Dlatego, najmilsi bracia i siostry, za przykładem Apostoła, „zginam kolana moje przed Ojcem, aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka. (…) abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani” (por. Ef 3, 14-19) własnym życiem głosili dobrą nowinę o Jezusie Zmartwychwstałym i miłości Ojca, bogatego w miłosierdzie.

Kościół w Polsce dla poświęconego Duchowi Świętemu Programu Duszpasterskiego na rok 2017-2018, wybrał motto zaczerpnięte z Dziejów Apostolskich 2,4: „Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym”. Program ten kładzie szczególny nacisk na sakrament bierzmowania, zwłaszcza w odniesieniu do jego skutków w życiu jednostki i całej wspólnoty kościelnej. Dlatego też symbolem obecnego roku liturgicznego jest olej krzyżma – namaszczenie i nałożenie rąk.

Warto w tym miejscu przypomnieć słowa, jakie nasz Święty Rodak Papież Jan Paweł II wypowiedział 10 czerwca 1979 roku w Krakowie podczas swojej Pielgrzymki do Ojczyzny:

„Pragnę, aby to, co zostało z Ducha Świętego poczęte i narodzone, zostało na nowo w tym samym Duchu Świętym umocnione za sprawą krzyża i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, Pana naszego. (…)

Pozwólcie przeto, że tak jak zawsze przy bierzmowaniu biskup, i ja dzisiaj dokonam owego apostolskiego włożenia rąk na wszystkich tu zgromadzonych, na wszystkich moich rodaków. W tym włożeniu rąk wyraża się przejęcie i przekazanie Ducha Świętego, którego apostołowie otrzymali od samego Chrystusa, kiedy po zmartwychwstaniu przyszedł do nich „drzwiami zamkniętymi” (por. J 20,19) i rzekł: „Weźmijcie Ducha Świętego” (J 20,22). Tego Ducha: Ducha zbawienia, odkupienia, nawrócenia i świętości, Ducha prawdy, Ducha miłości i Ducha męstwa – odziedziczonego jako żywą moc po apostołach – przekazywały po tyle razy biskupie dłonie całym pokoleniom na ziemi polskiej. Tego Ducha pragnę wam dzisiaj przekazać, tak jak przekazywał Go swoim współczesnym biskup rodem ze Szczepanowa. Pragnę wam dziś przekazać tego Ducha, ogarniając sercem z najgłębszą pokorą to wielkie „bierzmowanie dziejów”, które przeżywacie. Więc mówię za Chrystusem samym: „Weźmijcie Ducha Świętego!” (J 20,22). I mówię za Apostołem: „Ducha nie gaście!” (1 Tes 5,19). I mówię za Apostołem: „Ducha Świętego nie zasmucajcie!” (por. Ef 4,30).

Drodzy bracia i siostry!

„Refleksja nad sakramentem Ducha Świętego (Bierzmowaniem) wydaje się potrzebą chwili, zważywszy na fakt, iż coraz więcej młodzieży rezygnuje z przyjęcia tego sakramentu, a znaczna jej część przyjmuje go z bardzo małą świadomością. Intencją programu jednak nie jest tylko kwestia zainteresowania młodzieży tematem bierzmowania, ale jest to sakrament, który, jak wynika z obserwacji, zamarł w wielu osobach dorosłych. Dlatego cały wysiłek duszpasterski w bieżącym roku winien być skoncentrowany na tym, aby pomóc osobom ochrzczonym odkryć dar Ducha Świętego udzielony im przez samego Jezusa w sakramencie bierzmowania oraz ukazać fakt, że Duch Święty, sam będąc Darem Zmartwychwstałego, również przynosi ze sobą dary, udzielając każdemu jak chce. Dzięki pieczęci Ducha, którą otrzymuje się w sakramencie bierzmowania, chrześcijanin osiąga pełnię swej tożsamości i staje się świadomy swego posłannictwa w Kościele i świecie, angażując się poprzez wiarę żywą, czynną i apostolską.

Bardzo mocno podkreśla to Ojciec Święty Benedykt XVI w liście apostolskim Porta fidei, wskazując, że „wiara oznacza zaangażowanie i publiczne świadectwo”. Chrześcijanin nigdy nie może myśleć, że wiara jest sprawą prywatną. (…) Kościół w dniu Pięćdziesiątnicy ukazuje z całą oczywistością ów wymiar publiczny wiary i głoszenia jej bez lęku każdej osobie. Jest to dar Ducha Świętego, który uzdalnia do misji i umacnia nasze świadectwo, czyniąc je śmiałym i odważnym” (ks. dr Jan Bartoszek).

Droga Rodzino Matki Bolesnej!

Piękne witraże oborskiej świątyni przypominają nam o siedmiu boleściach Maryi. Pierwsze trzy odnoszą się do okresu Dzieciństwa Jezusa: Proroctwo starca Symeona o mieczu, który przeniknie Jej duszę z powodu tych, którzy sprzeciwiać się będą osobie i dziełu Jej Syna, ucieczkę Świętej Rodziny do Egiptu przed krwawymi siepaczami króla Heroda czyhającego na życie Dziecięcia, pełne bólu i niepokoju szukanie dwunastoletniego Jezusa, który po zakończeniu Paschy żydowskiej zniknął z oczu zatroskanych rodziców, nie powracał bowiem z krewnymi i znajomymi do Nazaretu, ale pozostał dłużej w jerozolimskiej świątyni. Natomiast kolejne cztery witraże przypominają o współcierpieniu Maryi z Chrystusem podczas Jego bolesnej męki: Jej spotkanie z Synem dźwigającym krzyża na Kalwarię, Jej matczyną obecność w godzinie konania i śmierci Jezusa na krzyżu, a potem przyjęcie Jego Ciała na ramiona i złożenie do grobu.

Jak witraże widoczne są tylko w promieniach słońca, które przez nie przechodzi, tak tajemnice boleści Maryi możemy właściwie odczytać i przeżyć tylko w świetle Ducha Świętego – w promieniach Bożej Miłości. Tutaj też – w Oborskim Domu Maryi – głębiej doświadczamy Jej matczynej obecności i tego, jak Duch Pocieszyciel przychodzi do nas przez Maryję, która jest Jego wierną i płodną oblubienicą, Jego najwspanialszym przybytkiem i sanktuarium, w którym Duch Święty dokonuje swoich największych cudów. Przede wszystkim tego największego cudu jakim było Wcielenie Syna Bożego, Jego poczęcie w dziewiczym łonie Maryi.

Drodzy bracia i siostry! Wejdźmy zatem do Oborskiej „Sali na Górze” (por. Dz 1, 13), którą jest Maryja. Wejdźmy do tego duchowego Wieczernika, którym jest Jej Niepokalane Serce. Wejdźmy tam przez nasze poświęcenie, całkowite oddanie i zawierzenie Maryi. Razem z Nią trwajmy jednomyślnie na modlitwie przyzywając Ducha Pocieszyciela. Wejdźmy do oborskiej świątyni i w świetle spływającym z nieba oddajmy się kontemplacji siedmiu witraży – tzn. rozważajmy sercem siedem boleści Maryi i prośmy za Jej wstawiennictwem o nowe napełnienie Duchem Świętym, o Jego światło i moc, Jego dary, charyzmaty i owoce, o nowe rozpalenie ogniem Bożej Miłości.

Pamiętajmy, że Duch Święty, Pocieszyciel, zawsze przychodzi wszędzie tam, gdzie znajduje swoją wierną i płodną Oblubienicę. Maryja jest Matką Chrystusa i Kościoła, a więc członków Jego Mistycznego Ciała, którymi my jesteśmy. W Niej i przez Nią za sprawą Ducha Świętego upodabniamy się do Chrystusa, żyjemy w Nim, a On w nas. A to nasze zjednoczenie z Jezusem w doskonałej miłości jest największym pragnieniem i troską naszej Niebieskiej Matki.

Posłuchajmy jak przekonująco pisał o tym św. Ludwik Maria Grignion de Montfort w swoim Traktacie o doskonałym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny:

„Za sprawą Ducha Świętego Maryja poczęła największe Arcydzieło, jakie kiedykolwiek istniało i istnieć będzie: Boga – człowieka. Niepokalana Dziewica będzie też działać owe największe rzeczy, które pod koniec świata dziać się będą. Kształtowanie i wychowywanie owych wielkich świętych, którzy wówczas nastaną, Jej są zastrzeżone, bo tylko Maryja, ta Przedziwna i Cudowna Dziewica, w łączności z Duchem Świętym działać może rzeczy niezwykłe i nadzwyczajne. Skoro tylko Duch Święty, Jej Oblubieniec, znajduje Ją w jakiejś duszy, wnet zbliża się ku niej, wstępuje w nią całkowicie i udziela się jej w miarę, jak dusza udziela miejsca Jego Oblubienicy”.

Dlatego też trwając jednomyślnie na modlitwie, jako Rodzina Matki Bolesnej, prośmy za Jej wstawiennictwem o nowe wylanie Ducha Świętego na naszą Wspólnotę, o prawdziwą odnowę w Duch Świętym dla każdego z nas i uświęcenie naszej codziennej, cichej, posługi miłości wobec chorych i cierpiących.

Pozwólcie, że w tym miejscu przypomnę to, co napisałem w jednym z wcześniejszych listów:

„To dzięki mocy Ducha Świętego możemy być świadkami Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego (Dz 1,8), pozostać nieugięci i wierni w godzinie prześladowań (Łk 12,11-12), z miłością łączyć swoje cierpienia z męką Zbawiciela, z cierpliwością, pokojem i pogodną nadzieją przeżywać czas choroby. To Duch Święty umacnia naszą wiarę, rozpala serca miłością i ożywia nadzieję. To Duch Pocieszyciel sprawia, że jak jesteśmy uczestnikami cierpień Chrystusowych, tak też wielkiej doznajemy przez Chrystusa pociechy; że jarzmo Jego krzyża staje się dla nas słodkie, a brzemię lekkie. To dzięki Duchowi Świętemu możemy wytrwale spełniać naszą ofiarną posługę miłości wobec chorych i cierpiących. Dlatego ciągle powinniśmy prosić Ojca niebieskiego, by dał nam Ducha Świętego (Łk 11,9-13).

Jak uczy Św. Jan Paweł II: „Duch Święty jest darem, który przychodzi do serca ludzkiego wraz z modlitwą. W modlitwie objawia się On przede wszystkim jako Dar, „przychodzi bowiem z pomocą naszej słabości”. Św. Paweł rozwija wspaniale tę myśl w Liście do Rzymian, kiedy pisze: „Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami” (Rz 8, 26). Tak więc Duch Święty nie tylko sprawia, że się modlimy, ale prowadzi nas wewnętrznie na modlitwie, uzupełniając naszą nieumiejętność modlenia się. Jest On obecny w naszej modlitwie i nadaje ludzkiej czynności modlenia się Boski wymiar. Modlitwa staje się za sprawą Ducha Świętego coraz dojrzalszym wyrazem nowego człowieka, który przez nią uczestniczy w życiu Boga” (Dominum et Vivificantem, 65).

Te słowa papieża są ważną wskazówką zarówno dla naszej modlitwy osobistej, jak również dla naszej wspólnotowej modlitwy wstawienniczej za chorych i cierpiących. Modlitwa za chorych w szczególny sposób wymaga wielkiej otwartości, wrażliwości, uległości i zawierzenia Duchowi Świętemu.

Najmilsi! Tak bardzo potrzebujemy Ducha Świętego w naszej służbie cierpiącym. Mamy być dla nich świadkami nadziei, która zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany (por. Rz 5,5).

Pan Jezus pozostawił nam obietnicę: „Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą” (Łk 11,13). Prośmy więc pokornie i wytrwale, z odwagą i wiarą, o cud nowej Pięćdziesiątnicy (Dz 2,1-4), o nowe wylanie Ducha Świętego na naszą Wspólnotę. Wejdźmy wszyscy do „sali na górze” (por. Dz 1,12-14), do duchowego Wieczernika, którym jest Niepokalane Serce Maryi. Wejdźmy tam przez akt całkowitego oddania się Maryi i pozostańmy razem na tym samym „miejscu” (por. Dz 2,1). Trwajmy jednomyślnie na modlitwie razem z naszą niebieską Matką (Dz 1,14). Powierzajmy się Jej przemożnemu orędownictwu i prośmy żarliwie Ducha Świętego o prawdziwe odnowienie w Jego miłości i rozpalenie w nas wszystkich łask i darów otrzymanych już w sakramencie chrztu i bierzmowania. Rozważajmy sercem siedem boleści Maryi i prośmy za Jej wstawiennictwem o siedmiorakie dary Ducha Świętego (por. Iz 11,1-2), o Jego owoce (por. Ga 5,22-23.25) i charyzmaty (por. Rz 12,6-8; 1Kor 12,7-11; 12,28-30; Ef 4,11-16) dla uświęcenia każdego z nas i naszej wspólnoty oraz naszej pokornej posługi miłości wobec chorych i cierpiących.

Wielki współczesny ewangelizator o. James Manjackal MSFS przypomina:

„Przyjmujący charyzmaty są tylko prostymi naczyniami zawierającymi Boże dary by je zanosić tam, gdzie i kiedy są potrzebne. „Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas” (2 Kor 4,7). Człowiek powinien posługiwać się charyzmatami z wielką pokorą i w poddaniu się woli Bożej, składając całą ufność i chwałę samemu Bogu”.

Papież Benedykt XVI uczy: „Życie chrześcijańskie to nieustanne wchodzenie na górę spotkania z Bogiem, aby później zejść, niosąc miłość i siłę, które z niego się rodzą, aby służyć naszym braciom i siostrom z taką samą miłością jak Bóg”.

„Duch Święty jest Miłością Serca Boga” – powie pięknie o. Jan Chrzciciel Bashobora.

Święty Paweł Apostoł pisze, że „miłość Boża rozlana jest w naszych sercach przez Ducha Świętego, który został nam dany” (por. Rz 5, 5), ona ze wszystkich darów duchowych jest największa (por. 1 Kor 13, 13), ona ożywia i łączy wszystkie charyzmaty, nadaje im wartość i prawdziwy sens. Ona sprawia, że nasze życie i posługa w Kościele staje się hymnem chwały dla Pana. Dlatego Apostoł mówiąc o różnych darach duchowych pomocnych w ewangelizacji i budowaniu Mistycznego Ciała Chrystusa wzywa, aby przede wszystkim starać się posiąść miłość (por. 1 Kor 14, 1).

Jak pisze jeden z karmelitów: „Życie chrześcijańskie polega na sprawianiu, aby Chrystus w nas zamieszkał i z nas docierał do naszych braci, którzy najbardziej potrzebują Jego miłości, Jego pomocy, Jego uzdrowienia. Wszystkie miłości świata bledną w obliczu tajemnicy miłości Boga, która objawiła się w Chrystusie, naszym Zbawicielu. Jest to ocean bezbrzeżny, bezdenny, bez końca. Szczęśliwi ci, którzy bez lęku zanurzają się w nim. Miłość przemienia ich w osoby najbardziej wolne na świecie oraz w najlepsze narzędzia Pana, służące do uzdrawiania i uwalniania innych. W posłudze uzdrawiania mówi się językiem miłości tak bogatym, różnorodnym i pełnym głębi, jak ona sama. (…) W obliczu bólu i nieszczęścia Jezus odczuwa współczucie. Dlatego uzdrawia, dlatego dokonuje cudów. Każde uzdrowienie ogłasza Bożą moc, ale jeszcze bardziej miłość i miłosierdzie Boga, gdyż Boga zdobywa się tylko sercem. (…) Kiedy małe dziecko upadnie i uderzy się w rękę, mama podnosi je i obejmuje, całując i głaszcząc jego rękę. Dziecko uspokaja się i ból znika. W taki właśnie sposób Bóg uzdrawia, głaszcząc i całując nasze rany. Dlatego najlepszymi narzędziami uzdrowienia w rękach Pana są ci, którzy doświadczyli Jego miłości, którzy nadal są otwarci na Jego miłość i potrafią przekazywać ją innym. Posługujący modlitwą o uzdrowienie nie musi znać wszystkich technik wymienionych w książkach, ale musi odczuwać coś z miłości i współczucia Jezusa w stosunku do tych, którzy cierpią. Przez swą postawę, gesty, ton głosu i słowa osoba posługująca powinna przede wszystkim wyrażać Bożą miłość. Tym, co rzeczywiście rani człowieka i powoduje wszelkiego typu choroby psychosomatyczne, jest brak miłości, odrzucenie i pogarda. Tym, co odradza, uzdrawia i wyzwala, jest miłość, akceptacja, szczery szacunek. Kiedy akceptujesz drugą osobę taką, jaka ona jest, i patrzysz na nią z miłością, już dokonujesz w niej przemiany, gdyż pomagasz jej wyjść z siebie i otworzyć się na życie i uzdrawiającą moc Boga. (…) W świecie, w którym wszystko, nawet opieka nad chorymi, zostaje skomercjalizowane, potrzeba serc odnowionych przez Ducha Świętego, serc takich jak Serce Maryi, zdolnych chwytać i przekazywać nieskończenie potężną miłość naszego Boga. Wtedy ujrzymy uzdrowienia o wiele liczniejsze i bardziej zadziwiające ku chwale Pana. A świat znów uwierzy, że Ojciec posłał swego Syna, napełnionego Duchem Świętym, „aby głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, (…) aby pocieszać wszystkich zasmuconych, (…) aby im dać wieniec zamiast popiołu, (…) pieśń chwały zamiast zgnębienia na duchu” (Iz 61,1-3)” (o. Marcelino Iragui OCD, Jezus dziś uzdrawia, str. 103-109. Wydawnictwo Księży Marianów, Warszawa 1997).

Moi Drodzy! „Duszą”, że tak się wyrażę, naszej Wspólnoty jest charyzmat miłości współczującej i miłosiernej, który można też nazwać charyzmatem miłosiernego samarytanina (por. Łk 10, 30-37). Pamiętajmy, że ten dar udzielony nam został przez Serce Matki Bolesnej. Ona, jako Matka współczucia i miłosierdzia, nauczy nas tej pięknej miłości. Ona jest najdoskonalszym obrazem, żywą ikoną współczucia i miłosierdzia Jezusa, Boskiego Samarytanina.

Rozpalajmy więc charyzmat własny naszej Wspólnoty oddanej całkowicie miłości Matki Bolesnej wobec chorych i cierpiących. Bądźmy dla nich znakiem Jej cichej obecności pod krzyżem Jezusa. Maryja pragnie abyśmy towarzyszyli chorym, a w nich Cierpiącemu Panu i pomagali jednoczyć się z Jego Sercem, łączyć ich bóle i cierpienia z Jego zbawczą męką, przyjmować z miłością słodkie jarzmo Jego krzyża dla dobra Kościoła i świata. Poprzez naszą pokorną posługę modlitwy wstawienniczej i uczynki miłosierdzia Maryja pragnie wychodzić nieustannie na spotkanie swemu cierpiącemu Synowi obecnemu w chorych i cierpiących, pragnie Mu wiernie towarzyszyć z miłością, aż na Kalwarię. Ona pragnie być przez nas jutrzenką wielkanocnego poranka, Matką pociechy i nadziei dla wszystkich chorych i zgnębionych na duchu. Pragnie okryć ich płaszczem swojej czułej opieki i troskliwej miłości, pokrzepić swoją macierzyńską obecnością, dlatego posyła nas również ze swoim świętym Szkaplerzem.

Najmilsi! Jakże to wielki i piękny charyzmat, dar Boży, złożony został przez Ducha Świętego w naszych sercach. Ten charyzmat leży w samym sercu naszej Wspólnoty, stanowi o naszej tożsamości, jest znakiem naszego "duchowego pokrewieństwa" (por. Jan Paweł II, Christifideles laici, 24) oraz przyjaźni w Chrystusie. Przyjmijmy go z wdzięcznością i radością, rozpalajmy go i służmy nim z całym oddaniem naszym siostrom i braciom naznaczonym stygmatem cierpienia na duszy i ciele. O to was proszę i dziękuję, żeście odpowiedzieli na wezwanie Maryi Bolesnej.

Drodzy w Sercu Jezusa, bracia i siostry!

Kochana Rodzino Matki Bolesnej!

Tradycyjnie zapraszam Was na Dzień Skupienia w Niedzielę Zesłania Ducha Świętego 20 maja br. Nasze Spotkanie w Oborskim Wieczerniku rozpoczniemy Mszą świętą o godz. 11.30, a następnie wspólna adoracja Najświętszego Sakramentu z modlitwą o nowe wylanie Ducha Świętego. Nasz Dzień Skupienia zakończy wspólna agapa w klasztornym barze „Karmelek” o godz. 16.00. Zapraszam serdecznie wszystkich do Oborskiej „Sali na Górze” (Dz 1, 13), a tych, którzy nie będą mogli przybyć proszę, aby łączyli się duchowo i trwali jednomyślnie na modlitwie przy Sercu Matki Bolesnej. Pamiętajmy też o 9 – dniowej nowennie przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego (11 – 19 maja br.).

Wyrażam nadzieję, że w dobrym przygotowaniu na „Dzień Pięćdziesiątnicy” (Dz 2, 1) pomoże nam „Koronka do Ducha Świętego przez Bolesne Serce Maryi”, którą pokornie wam proponuję do prywatnego wykorzystania.

Otwierajmy się na wszystkie charyzmaty, którymi Duch Święty chce nas obdarować i w nas rozpalić. Ale pamiętajmy, że to nie my wybieramy charyzmaty, ale to Duch Święty obdarowuje nimi Wspólnotę i każdego z jej członków, tak jak chce. Uwielbiajmy Go i pozwólmy, aby nas zaskakiwał, napełniał i prowadził.

Otwierajmy się na Ducha Świętego i pozwólmy Mu działać w nas i przez nas. Prośmy, aby pomógł nam w większym zaangażowaniu w dzieło nowej ewangelizacji, do którego istoty należy posługa miłosierdzia wobec chorych. Pozwólmy prowadzić się Duchowi Świętemu w naszej codziennej modlitwie wstawienniczej i w naszej samarytańskiej posłudze cierpiącym.

Wierzę, że pomoże nam w tym Msza święta wotywna ku czci Ducha Świętego sprawowana w intencji naszej Wspólnoty tradycyjnie 25 dnia każdego miesiąca.

Do takiej comiesięcznej Eucharystii zachęca sam Duch Pocieszyciel za pośrednictwem „Małej Arabki” z Karmelu w Betlejem. Bł. s. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego, tak opisuje jedną ze swoich wizji mistycznych:

„Ujrzałam przed sobą gołębicę, a nad gołębicą kielich, z którego się przelewało, tak jakby wewnątrz kielicha było źródło, a to, co wylewało się z kielicha, zraszało gołębicę i obmywało ją. I usłyszałam głos, który wychodził ze wspaniałego światła i powiedział: Jeśli chcesz Mnie szukać, poznać Mnie i pójść za Mną, wzywaj światło, to znaczy Ducha Świętego, który oświecił moich uczniów i który oświeca wszystkie ludy, które Go wzywają. Zaprawdę, zaprawdę mówię ci: Ktokolwiek będzie wzywał Ducha Świętego, będzie Mnie szukał i znajdzie Mnie, a znajdzie Mnie przez Ducha Świętego. Jego sumienie będzie delikatne jak kwiat polny. Jeśli będzie to ojciec lub matka, w jego rodzinie zapanuje pokój i w jego sercu będzie pokój zarówno w tym, jak i w przyszłym życiu - nie umrze w ciemności, ale w pokoju. Żarliwie pragnę byś powiedziała, że wszyscy kapłani, którzy odprawią raz w miesiącu Mszę św. o Duchu Świętym, uczczą Go tym. Ktokolwiek taką Mszę odprawi lub będzie w niej uczestniczył, będzie uczczony przez samego Ducha Świętego, będzie miał światło, będzie miał pokój. On uleczy chorych, obudzi tych którzy śpią".

Kiedyś ktoś zapytał zmarłego w opinii świętości o. Wincentego Kruszewskiego, karmelitę z Obór, jak on to robi, że uzdrawia chorych, czyta w ludzkich sercach, przypomina penitentom zapomniane grzechy i uwalnia opętanych z mocy szatana? Odpowiedział pełen prostoty i skromności, że on tylko odprawia Mszę świętą o Duchu Świętym i poleca ich w ufnej modlitwie Matce Bożej Bolesnej.

III

Drodzy bracia i siostry!

Sanktuarium Oborskie to sanktuarium maryjno – pasyjne, święte miejsce w którym rozważamy i czcimy mękę Chrystusa Pana podążając alejką po Oborskiej Kalwarii i jednocześnie czcimy Jego współcierpiącą Matkę ukazaną w przejmującym znaku Piety na głównym ołtarzu i w tajemnicy Jej siedmiu boleści przedstawionych na witrażach oborskiej świątyni.

Tutaj, przy Sercu Matki Bolesnej, nieustannie uczymy się i doświadczamy jak Duch Święty posłany przez Ojca przychodzi do nas w mocy odkupienia dokonanego przez Chrystusa na krzyżu, za sprawą i za cenę Jego męki i śmierci na krzyżu.

Św. Jan Paweł II w encyklice DOMINUM ET VIVIFICANTEM pomaga nam zrozumieć ścisły związek pomiędzy wydarzeniami jakie miały miejsce w Wielki Piątek na Kalwarii i Zesłaniem Ducha Świętego w Dniu Pięćdziesiątnicy, „związek i zależność, można powiedzieć, natury przyczynowej, pomiędzy jednym a drugim wydarzeniem”.

Nasz Święty Papież uczy, że Duch Święty przychodzi w następstwie i za cenę Chrystusowego odejścia przez Krzyż. „Przychodzi On — zostaje posłany od Ojca — „po” odejściu Chrystusa, „za cenę” tego odejścia. Było to naprzód odejście przez śmierć krzyżową, z kolei zaś — czterdziestego dnia po zmartwychwstaniu — poprzez Chrystusowe wstąpienie do nieba. Jeszcze w momencie wniebowstąpienia Chrystus nakazał apostołom „nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca”; „wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym”, „gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz 1, 4. 5. 8) (…) W dniu Pięćdziesiątnicy zapowiedź ta spełniła się z całą dokładnością”.

W innym miejscu papieskiej encyklice czytamy: „Św. Jan Apostoł w swojej Ewangelii „odsłania więzi, jakie łączą wzajemnie Ojca, Syna i Parakleta. Tak więc „Duch od Ojca pochodzi” (J 15, 26) i Ojciec „daje Ducha” (J 14, 16). Ojciec „posyła” Ducha w imię Syna (J 14, 26), Duch „świadczy” o Synu (J 15, 26). Syn prosi Ojca o posłanie Ducha-Pocieszyciela (J 14, 16) — ale też, w związku ze swoim odejściem przez Krzyż, mówi: „jeżeli odejdę, poślę Go do was” (J 16, 7). A więc Ojciec posyła Ducha Świętego mocą ojcostwa, podobnie jak posłał Syna (por. J 3, 16 n. 34; 6, 57; 17, 3. 18. 23). Równocześnie zaś Duch zostaje posłany przez Ojca w mocy odkupienia dokonanego przez Chrystusa — i w tym znaczeniu Duch Święty zostaje posłany również przez Syna: „poślę Go do was”.

Należy tutaj zwrócić uwagę, że — o ile wszystkie inne obietnice z Wieczernika zapowiadały przyjście Ducha Świętego po odejściu Chrystusa — to natomiast zapowiedź zawarta w tekście św. Jana wyraźnie uwydatnia także związek i zależność, można powiedzieć, natury przyczynowej, pomiędzy jednym a drugim wydarzeniem: „(...) jeżeli odejdę, poślę Go do was”. Duch Święty przyjdzie, o ile Chrystus odejdzie przez Krzyż: przyjdzie nie tylko w następstwie, ale za sprawą odkupienia dokonanego przez Chrystusa z woli i jako dzieło Ojca. (…)

Duch Święty przychodzi za cenę Chrystusowego „odejścia”. Jeżeli owo „odejście” wywołało smutek Apostołów (por. J 16, 6), a smutek ten miał osiągnąć szczyt w męce i śmierci w dniu Wielkiego Piątku, to z kolei „smutek ten w radość się obróci” (por. J 16, 20), Chrystus bowiem włączy w swe odkupieńcze „odejście” chwałę zmartwychwstania i wniebowstąpienia do Ojca. Tak więc smutek prześwietlony radością jest udziałem apostołów w ramach „odejścia” ich Mistrza, które było „potrzebne”, ażeby dzięki niemu inny „Pocieszyciel” mógł przyjść (por. J 16, 7). Za cenę Krzyża sprawiającego Odkupienie w mocy całej paschalnej tajemnicy Jezusa Chrystusa, przychodzi Duch Święty, ażeby od dnia Pięćdziesiątnicy pozostać z Apostołami, pozostać z Kościołem i w Kościele, a poprzez Kościół — w świecie”.

Drodzy bracia i siostry!

Św. Jan Ewangelista, umiłowany uczeń Pana, mówi nam, że „obok krzyża Jezusowego stała Matka Jego”. Była z Nim najgłębiej zjednoczona nie tylko poprzez tajemnicę Wcielenia Syna Bożego w Jej dziewiczym łonie za sprawą Ducha Świętego, ale także poprzez tajemnicę Chrystusowego Odkupienia uczestnicząc w Jego bolesnej męce na kalwaryjskiej drodze.

Matka Odkupiciela stojąc pod krzyżem była najgłębiej zjednoczona z Chrystusowym „Misterium Crucis”, a przez swoje wniebowzięcie była z Nim zjednoczona także w Jego „odejściu” poprzez chwalebne zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. Wzięta z duszą i ciałem do Nieba, stała się więc szczególnym świadkiem mocy Chrystusowego „odejścia” i napełnienia przemieniającą mocą Ducha Świętego posłanego przez Ojca.

Drodzy członkowie PIETY, kochani chorzy!

Od Matki Bolesnej stojącej pod krzyżem i z Jej macierzyńską pomocą uczymy się łączyć nasze ludzkie cierpienia z męką Zbawiciela, „dopełniać cierpień Chrystusowych” i uczestniczyć w Jego „odejściu przez krzyż” wyjednując w ten sposób nowe wylanie Ducha Pocieszyciela dla dobra Kościoła, którego członkami jesteśmy, dla dobra naszej Wspólnoty i chorych, którym służymy oraz zbawienia wszystkich dusz ludzkich odkupionych Krwią Baranka.

Kochani chorzy! Jak wielką wartość w oczach Boga Ojca ma wasze cierpienie przyjęte i ofiarowane z wiarą i pełnym miłości oddaniem Jego świętej woli, w jedności z Ofiara Krzyżową Syna Bożego. Staje się ono w ten sposób pełnym mocy błaganiem samego Jezusa o Boże miłosierdzie i nowe wylanie Ducha Świętego, źródłem łaski i błogosławieństwa dla wszystkich ludzi.

Maryja, Matka Jezusa, pomaga nam także zrozumieć znaczenie gestu zmartwychwstałego Pana, gdy smutnym i wątpiącym uczniom ukazał swoje chwalebne rany, jako świadectwo swego zwycięstwa nad śmiercią i swej miłości najpełniej objawionej na krzyżu. Św. Jan Apostoł na kartach swojej Ewangelii pisze: „Jezus stanął pośrodku… pokazał im ręce i bok… tchnął na nich i powiedział im: „Weźmijcie Ducha Świętego!” (por. J 20, 19-23). Można powiedzieć, że Duch Święty Pocieszyciel przychodzi do nas „przez Rany Chrystusa”, jest Darem, który przychodzi w mocy Chrystusowego Odkupienia dokonanego za sprawą Jego męki i śmierci na krzyżu, przychodzi na świadectwo miłości Ojca objawionej przez Ofiarę Syna i Jego chwalebne zmartwychwstanie. Wyobraźmy też sobie uczucia i radość Maryi, gdy w wielkanocny poranek ujrzała promienne oblicze swego Syna i chwalebne rany na Jego uwielbionym Ciele, te same rany, które w Wielki Piątek pełna bólu całowała, obmywała łzami i namaszczała olejkami. Ona najlepiej zrozumiała Jezusowy gest ukazania uczniom przebitych rąk i boku – niezatarty dowód Jego miłosiernej miłości oraz pełne znaczenie Jego tchnienia niosące treść słów skierowanych do uczniów: „Weźmijcie Ducha Świętego!” (por. J 20, 19-23). Tak, najmilsi, Duch Święty przychodzi do nas za sprawą i za cenę Chrystusowego „odejścia przez krzyż”. Tego uczymy się i odkrywamy kontemplując boleści Maryi, najgłębiej zjednoczonej z Chrystusowym „Misterium Crucis”.

Drodzy bracia i siostry! Wejdźmy do Wieczernika na Oborskim Wzgórzu. Odnówmy nasze całkowite oddanie Matce Bolesnej i razem z Nią trwajmy jednomyślnie na modlitwie wołając żarliwie: „Veni Sancte Spiritus!” – Przyjdź Duchu Święty!, Przyjdź Pocieszycielu obiecany przez Ojca, przyjdź przez Ofiarę Krzyżową Jego Najmilszego Syna, przez Jego Rany i Krew Najdroższą oraz wstawiennictwo Jego współcierpiącej Matki, Przyjdź Duchu Święty, napełnij nasze serca i zapal w nas ogień Twojej miłości! Przyjdź w Twoich darach, charyzmatach i owocach dla dobra całej naszej Wspólnoty, dla uświęcenia nas i naszej posługi chorym i cierpiącym, jako narzędzia w Twoich rękach Boski Pocieszycielu.

Drodzy Moi! Warto także, abyśmy w tym roku duszpasterskim poświęconym Duchowi Świętemu głębiej uświadomili sobie potrzebę i znaczenie sakramentu bierzmowania, który przyjęliśmy w młodości. Chyba zbyt rzadko o nim pamiętamy.

Kard. Robert Sarah. Prefekt Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów mówi:

„Podstawowym skutkiem Bierzmowania jest dar Ducha Świętego, dający Katolikowi duchową moc, która uzdalnia go do bycia świadkiem Chrystusa. W tym sensie niezwykle piękna jest uwaga Soboru Florenckiego: „Dlatego przyjmujący bierzmowanie zostaje namaszczony na czole, gdzie przejawia się nieśmiałość, aby nie wstydził się wyznawać imienia Chrystusa, a zwłaszcza Jego Krzyża”. Otrzymaliśmy Ducha Świętego, który jest Duchem męstwa Chrystusa. I tej mocy potrzebujemy dzisiaj znacznie bardziej niż kiedykolwiek” – mówił Kardynał Sarah.

Tak, drodzy bracia i siostry, potrzebujemy tego męstwa w godzinie cierpienia i bólu na naszej życiowej kalwarii, w naszej cichej posłudze miłości chorym i cierpiącym, potrzebujemy mocy Ducha Świętego, aby razem z Matką Bolesną wiernie trwać pod krzyżem Chrystusa obecnego w chorym bracie przykutym do łoża boleści, w opiece nad terminalnie chorym, w trwaniu przy umierającym. Drodzy Moi! Potrzebujemy odwagi i współczującego serca Weroniki, aby niestrudzenie wychodzić na spotkanie Cierpiącego Chrystusa i ocierać chustą miłosierdzia Jego umęczone oblicze w drugim człowieku, w jego codziennej, zwyczajnej niedoli. Potrzebujemy wszyscy tej ofiarnej miłości, jaką Duch Święty rozlewa w naszych sercach, aby wiernie trwać przy Chrystusie na Jego kalwaryjskiej drodze i u boku Matki Bolesnej czuwać pod krzyżem.

Droga Rodzino Matki Bolesnej! Drodzy w Sercu Jezusa Zmartwychwstałego, bracia i siostry!

W duchu wielkanocnej radości pozdrawiam serdecznie każdego z Was i zawierzam Duchowi Świętemu całą Wspólnotę oraz naszą samarytańską posługę chorym i ubogim oraz zranionym różnymi słabościami. Z pokorą, ufnie i wytrwale, prośmy Pocieszyciela, aby przez naszą codzienną modlitwę wstawienniczą i ochotnie podejmowane uczynki miłosierdzia opatrywał, namaszczał i uzdrawiał ich zranione serca, dusze i ciała. „Pozwólmy, by nami kierował. On poprowadzi nas tą „drogą”, którą jest sam Chrystus, drogą ku uszczęśliwiającemu spotkaniu z Ojcem” (św. Jan Paweł II).

Drodzy Moi! Pozwólmy pochwycić się Duchowi Świętemu i prośmy Go, aby nieustannie prowadził i uświęcał nas i naszą posługę oraz podtrzymywał i umacniał naszą jedność i wzajemną miłość. On jest „duszą” Kościoła i naszej Wspólnoty, jej prawdziwym Architektem i Budowniczym. Dlatego codziennie z wiarą i pełnym ufności oddaniem wołajmy do Niego: „Veni Sancte Spiritus!” – Przyjdź, Duchu Święty!

Najmilsi bracia i siostry! Każdego z was, całą naszą wspólnotę i naszych drogich chorych obejmuję serdeczną pamięcią w modlitwie i zawierzam czułej opiece naszej Oborskiej Matki wraz z darem błogosławieństwa zmartwychwstałego Pana.

Wasz oddany w Sercu Jezusa i Maryi

o. Piotr O. Carm.

W Niedzielę Palmową, czyli Męki Pańskiej – 25 marca A. D. 2018

Sekwencja do Ducha Świętego

Przybądź, Duchu Święty,

Spuść z niebiosów wzięty,

Światła Twego strumień.

Przyjdź, Ojcze ubogich,

Dawco darów mnogich,

Przyjdź, światłości sumień!

O najmilszy z Gości,

Słodka serc radości,

Słodkie orzeźwienie.

W pracy Tyś ochłodą,

W skwarze żywą wodą,

W płaczu utulenie.

Światłości najświętsza!

Serc wierzących wnętrza

Poddaj swej potędze!

Bez Twojego tchnienia

Cóż jest wśród stworzenia?

Jeno cierń i nędze!

Obmyj, co nieświęte,

Oschłym wlej zachętę,

Ulecz serca ranę!

Nagnij, co jest harde,

Rozgrzej serca twarde,

Prowadź zabłąkane.

Daj Twoim wierzącym,

W Tobie ufającym,

Siedmiorakie dary!

Daj zasługę męstwa,

Daj wieniec zwycięstwa,

Daj szczęście bez miary! Amen.

Chwała Duchowi Świętemu

Chwała Tobie, Panie potężny,
Duchu Pocieszycielu,
szczodry rozdawco wszelkiego dobra.
Tyś równy Ojcu i Synowi.
Tobie chwała i cześć najwyższa.

Ty jesteś światłością i nosicielem światłości.
Tyś jest dobrocią i źródłem wszelkiej dobroci.
Tyś jest duchem, który posyła proroków
i wzbudza apostołów.
Ty dajesz zwycięstwo męczennikom
i moc wyznawcom.

Ty czynisz mądrymi tych, którzy szukają.
Ty kierujesz tymi, którzy błądzą.
Ty pocieszasz smutnych i umacniasz słabych.
Ty opatrujesz poranionych,
podnosisz upadłych i dajesz odwagę lękliwym.
Ty uspokajasz porywczych,
łagodzisz serca twarde,
umacniasz wiernych i zachowujesz wierzących.

Prosimy Cię, Duchu Pocieszycielu,
zstąp do świątyni naszych serc,
jak zstąpiłeś do górnej komnaty
- Świadku świętej Wieczerzy!
Ożyw nas Twoimi dobroczynnymi darami,
rozpal nasze serca ogniem Twojej miłości,
przynieś nam dar mądrości wiecznej,
a Twoja światłość ogromna
niech oczyści nasze serca...
Duchu Święty, przyjdź modlić się w nas!
Przyjdź i módl się z nami!

Modlitwa o dary Ducha Świętego

„Przyjmijcie ode mnie tę modlitwę, której nauczył mnie mój ojciec i pozostańcie jej wierni” (św. Jan Paweł II)

Duchu Święty, proszę Cię

o dar Mądrości do lepszego poznawania

Ciebie i Twoich doskonałości Bożych,

o dar Rozumu do lepszego zrozumienia

ducha tajemnic wiary świętej,

o dar Umiejętności, abym w życiu kierował

się zasadami tejże wiary,

o dar Rady, abym we wszystkim u Ciebie

szukał rady i u Ciebie ją zawsze znajdował,

o dar Męstwa, aby żadna bojaźń ani

względy ziemskie nie mogły mnie od Ciebie oderwać,

o dar Pobożności, abym zawsze służył

Twojemu Majestatowi z synowską miłością,

o dar Bojaźni Bożej, abym lękał się grzechu,

który Ciebie, o Boże obraża.

Koronka do Ducha Świętego przez Bolesne Serce Maryi

Autor: o. Piotr Męczyński O. Carm. z Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Oborach.

1. Proroctwo Symeona

Bądź uwielbiony, Boże Duchu Święty, i przyjdź do nas w darze mądrości. Przez boleść Maryi słuchającej proroctwa Symeona, prosimy Cię o dar modlitewnego towarzyszenia chorym w ufnym przyjmowaniu i powierzaniu się woli Bożej oraz o charyzmat słowa proroctwa – niosącego pocieszenie i nadzieję, umocnienie i zachętę do otwarcia się na mądrość krzyża dla wypełnienia planu Bożej miłości i udziału w zbawczym dziele Chrystusa.