Drodzy w Sercu Jezusa, bracia i siostry!
Ewangelie ukazują nam Chrystusa będącego w
drodze i mówiącego do swoich uczniów: „Oto idziemy do Jerozolimy…” (por. Mk 10,
33; Mt 20, 18; Łk 18, 31). Te słowa Mistrza z Nazaretu są skierowane także do
nas, dziś żyjących, uczniów Zmartwychwstałego Pana. Do czego nas wzywają?
Nasz wielki Rodak Św. Jan Paweł II
przybywając do Ziemi Świętej w roku 2000 wzywał wszystkich chrześcijan „do
okazania solidarności z Kościołem jaki jest w Jerozolimie, dzieląc
jego cierpienia, a także modląc się w jego intencji oraz
współpracując razem z nim na rzecz pokoju, sprawiedliwości
i pojednania pomiędzy dwoma narodami i trzema religiami obecnymi
w Świętym Mieście (adhortacja Kościół w Azji, 28).
Jeden z polskich franciszkanów
posługujących w Ziemi Świętej powiedział: Wszyscy musimy zaangażować się na
rzecz pokoju w Ojczyźnie Chrystusa. Wszak to i nasza ojczyzna, tu
bowiem znajdują się korzenie naszej wiary.
Papież Franciszek podkreśla, że
„Jerozolima ma wartość uniwersalną, zawartą już w znaczeniu jej nazwy: Miasto
pokoju. I w związku z tym chciałbym przypomnieć ten moment w życiu Jezusa,
kiedy zaledwie kilka dni przed swoją męką przybył do Świętego Miasta i gdy był
już blisko, na jego widok zapłakał nad nim, mówiąc: Gdybyście i wy w tym dniu
zrozumieli, co przynosi pokój! Jezus płacze nad Jerozolimą. Nie wolno nam zbyt
szybko przejść nad tym do porządku dziennego. Ten płacz Jezusa zasługuje na
medytację, w ciszy. Bracia i siostry, jak wielu mężczyzn i kobiet, żydów,
chrześcijan, muzułmanów, płakało i nadal płacze nad Jerozolimą! Także i nas
czasami myśl o Świętym Mieście wzrusza do łez, bo jest jak matka, której serce
nie może znaleźć spokoju z powodu cierpienia jej dzieci. Ten ewangeliczny
epizod przypomina o wartości współczucia: współczucie Boga dla Jerozolimy,
które musi stać się naszym współczuciem, silniejszym niż jakakolwiek ideologia,
niż wszelka stronniczość. Większa musi być zawsze miłość do Świętego Miasta,
jak do matki, która zasługuje na szacunek i cześć wszystkich“ (9 marca 2023).
Myślimy
dzisiaj o mieszkańcach Jerozolimy i całej Ziemi Świętej. Chrystus przyjmując i
obejmując krzyż uczy nas, że naszą drogą nie jest przemoc, lecz miłość. Tylko
taka postawa burzy mury nienawiści i może na nowo uczynić Bliski Wschód
mozaiką, w której jest miejsce dla każdego: żyda, muzułmanina czy
chrześcijanina.
W tym miejscu pragnę podzielić się z wami
świadectwem pielgrzymowiczki z Podlasia, którą miałem zaszczyt spotkać w
Medjugorie i na Wieczerniku Królowej Pokoju w Oborach..
P. Helena z Siedlec, emerytowana
pielęgniarka, w roku 2003 wyjechała do Jerozolimy, by tam pełnić misję
wolontariuszki, służąc chorym i wprowadzać Chrystusowy pokój. Oto fragment
jej wspomnienia:
Pracujemy w hospicjum jako
wolontariuszki, świadcząc posługę ciężko chorym leżącym w łóżku;
sparaliżowanym, poruszającym się na wózkach inwalidzkich, osobom starszym oraz
niesprawnym psychicznie i fizycznie. W zakładzie tym przebywa, wymagających
specjalnej troski ponad pięćdziesiąt osób.
Dzień naszej pracy rozpoczynamy
o godzinie szóstej rano, wykonując toaletę poranną przy chorych
w łóżku, następnie przyprowadzamy ich na wózkach do świetlicy, gdzie
wspólnie uczestniczymy w codziennej Mszy świętej. W ciągu dnia wykonujemy
wiele innych czynności, jak: karmienie, pomoc w sprawach fizjologicznych,
wyprowadzanie na spacer oraz sprzątanie, ścielenie łóżek. Ponieważ nie znamy
ich języka, nie możemy prowadzić dialogu słownego; porozumiewamy się więc
językiem miłości.
Pensjonariusze tego zakładu są z różnych narodowości, a więc:
Arabowie, Palestyńczycy, Etiopczycy, Aramejczycy oraz Żydzi. W większości
są nimi ochrzczeni katolicy. Pokochałam całym sercem tych sympatycznych
staruszków i naprawdę zobaczyłam w nich upokorzonego
i cierpiącego Chrystusa. Szkoda, że nie rozumiem tej szczerej mowy,
wypowiadanej w różnych językach. Ja również tyle miałabym im do
powiedzenia.
Modlę się więc często za nich podczas spaceru, karmienia czy innych czynności.
Odmawiam różaniec, a oni są mi wdzięczni, widząc w moich rękach ten
„łańcuch miłości”.
Mieszkamy na wzgórzu,
w sąsiedztwie muru granicznego między Palestyną a Izraelem, co
stwarza sytuację trochę niepokojącą. Spacerujemy wzdłuż tego muru
i dostrzegamy wozy policyjne oraz w pełni uzbrojonych umundurowanych
żołnierzy.
Przy samym murze stoją pełniący
tutaj straż graniczną izraelscy policjanci. Mur graniczny w tym miejscu
jest częściowo rozebrany. Palestyńczycy, chcąc ułatwić sobie drogę do miasta,
w którym żyją i pracują, uczynili sobie prowizoryczne przejście.
Ulice zupełnie puste. Nie ma
pielgrzymów i brak przechodniów. Tylko gromadki ślicznych, bardzo
hałaśliwych dzieciaków bawiących się bezpośrednio na ulicy. Biegną za nami
i krzyczą: „Shalom!” Obserwujemy także stojące przed domami tutejsze kobiety.
Ubrane są w długie ciemne suknie, na głowach mają duże białe chusty,
otulające dokładnie całą górną część ciała.
Jerozolima jest podzielona na dwie
zasadnicze części; podobnie jak całe państwo Izrael. Dzielnica żydowska jest
elegancka, czysta i bogata. Natomiast dzielnica arabska, w której
mieszkamy, jest biedna, brudna i zaniedbana. Zamieszkują tu w większości
Arabowie, wyznania muzułmańskiego. W obydwu częściach wymienione
narodowości zachowują swoje charakterystyczne tradycje, uwzględniając styl
życia, sposób ubierania oraz kultu religijnego.
Dziwna sprawa, wszyscy tutaj razem
żyją, pracują, modlą się, pomagają sobie nawzajem, a jednak dzieli ich
mur. Nasz zakład, w którym służymy i mieszkamy, znajduje się
w dzielnicy arabskiej, tuż przy murze izraelsko-palestyńskim. Ten graniczny
mur jest bardzo wysoki i zbudowany z wielkich grubych betonowych płyt
zakończonych szeroką warstwą kolczastych drutów (zasieków).
Dowiedzieliśmy się o nowej tragedii ludzkiej na ziemi, która powinna być
świętą. Wczoraj, na ulicach Jerozolimy, po raz kolejny, miał miejsce zamach na
ludzkie życie. Prawdopodobnie Arab w przebraniu ortodoksyjnego Żyda, jadąc
miejskim autobusem, miał przy sobie wybuchowy ładunek, który eksplodował.
Zginęło 15 osób, a ponad 60 jest rannych. Niestety, takie sytuacje
zdarzają się tutaj, mimo ogromnej ilości patrolującej w wielu miejscach
policji.
W tym świętym miejscu są także
niespokojne serca, które ciągle kierują się nienawiścią, walcząc między sobą.
Nadal nie wierzą, że żyją na ziemi, gdzie Chrystus umarł za każdego
i zamykają się na Jego łaskę.
Znalazłam się w Ziemi Świętej,
bo tak chciał Bóg. Wykonywałam tam pracę polegającą na służeniu ludziom
starszym, ciężko chorym, niesprawnym fizycznie i psychicznie. Starałam się
zawsze być blisko nich, by zastępować im najbliższą rodzinę, za którą tęsknili.
Każdą czynność spełniałam uczciwie, wkładając w nią całe swoje serce.
Wykonując toaletę w łóżku przy
ciężko chorych, całowałam każdą umytą część ciała, by w ten sposób zyskać
ich życzliwość. Podczas karmienia często modliłam się z nimi na różańcu,
aby zrozumieli, że kochamy tego samego Boga, że łączy nas swoją miłością
Maryja.
Pewnego razu posłano mnie do chorej
Arabki, która nazywała się Bakija Abud. Była sparaliżowana, przykuta na stałe
do łóżka, bezzębna i niewidoma. Karmiłam ją powoli i śpiewałam jej po
polsku Litanię Loretańską, bo był miesiąc maj. Słuchała, jakby rozumiała
i skonsumowała całą porcję, chociaż miała problem z połykaniem. Po
nakarmieniu podałam jej jeszcze cukierka. Swą bezzębną buzią uśmiechnęła się do
mnie z taką życzliwością, że naprawdę zobaczyłam w niej, w tym
uśmiechu, samego Jezusa. Od tego momentu ta osoba była już jedną z moich
stałych podopiecznych. Pokochałam ją całym sercem, a ona pokochała mnie.
Okazało się później, że ta chora
jest bardzo samotna. Nie ma żadnej rodziny, nikt nigdy jej nie odwiedzał. Wśród
pracowników uchodziła za osobę niespokojną i natrętną, która ciągle
„czegoś chce”. A ona po prostu pragnęła tylko trochę życzliwości, którą
odnalazła w mojej szczerej posłudze. Bardzo się starałam, by zastąpić jej
najbliższą rodzinę, natomiast ona w swoim pokornym cierpieniu ukazała mi
Jezusa, którego dostrzegałam w każdym przebywającym tam staruszku.
Siłę i mądrość do tej służby
czerpałam z modlitwy pod krzyżem na Golgocie, klęcząc przy skale, na
której stał krzyż Chrystusa. Tam uczyłam się nowej, bezinteresownej miłości.
Każdą wolną chwilę spędzałam w Jerozolimie na Kalwarii oraz w wielu
innych miejscach uświęconych żywą obecnością Jezusa i Maryi, dziękując Im
za dar życia wśród Jego wybrańców naznaczonych cierpieniem.
Po trzech miesiącach kończyła się
moja praca jako wolontariuszki na ziemi Jezusa. Moja umiłowana podopieczna
Abud, kiedy się dowiedziała, że ją pozostawiam, bo wyjeżdżam, bardzo płakała.
Jej rozpacz można by porównać z płaczem dziecka, które traci ukochaną
matkę. Patrząc na jej żal, ja również się rozczuliłam i zapamiętałam ją na
całe życie. W trudnych chwilach mojego życia, przypomina mi ona zawsze
cierpiącego, kochającego Chrystusa.
Najmilsi Bracia i Siostry!
Jezus objawił nam, że „Bóg jest miłością”
(1 J 4, 8) i że największym powołaniem każdej osoby jest miłość mająca swe
źródło w Sercu Boskiego Odkupiciela. Św. Jan Apostoł, który stał u boku Matki
Bolesnej pod krzyżem Chrystusa, pisze: „My miłujemy Boga, ponieważ Bóg sam
pierwszy nas umiłował. Jeśliby ktoś mówił: „Miłuję Boga”, a brata swego
nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi,
nie może miłować Boga, którego nie widzi. Takie zaś mamy od Niego przykazanie,
aby ten, kto miłuje Boga, miłował też i brata swego” (1J 4, 19 – 21).
Pani Helena spełniając w Ziemi
Świętej bezinteresowną posługę miłości, daje nam wspaniały przykład budowania
pokoju i burzenia murów nienawiści. Przypomina, że tylko miłość jest
twórcza! Bez miłości nie ma pokoju. Szkołą zaś i źródłem tej miłości jest
krzyż Chrystusa. To właśnie na Kalwarii, jak ze źródła, czerpała codziennie tę
miłość, którą niosła potem bliźnim. Wiedziała, ze jest nim każdy mieszkający
w Jerozolimie żyd, muzułmanin i chrześcijanin.
Bracia i Siostry, wszyscy jesteśmy
wezwani, by stać się apostołami miłości Chrystusa i budowniczymi pokoju.
Święty
Charbel, maronicki pustelnik z Libanu, zjednoczony z Sercem Zbawiciela, wzywa:
„Zwróćcie się do siebie nawzajem, popatrzcie na siebie, posłuchajcie się
wzajemnie, pozdrówcie, pocieszcie słowami miłości i otuchy, wyjdźcie z siebie i
wyruszcie do swoich braci, obejmijcie się w miłości Chrystusa”.
Nie
bójmy się żyć dla tej Miłości! "Podążajmy razem" do jej paschalnego źródła
- do serca Kościoła bijącego w Sercu Jezusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego,
bijącego cicho w Ofierze Mszy Świętej i w tabernakulum ołtarza.
A
potem razem z Chrystusem – rozpaleni Jego miłością i umocnieni Chlebem Życia – podążajmy
do Jerozolimy, budujmy „Miasto Pokoju”, oddajmy się temu „co służy pokojowi” (Łk
19, 42) w naszym sercu, rodzinie, ojczyźnie i na całym świecie.
Pamiętajmy
o Kościele w Ziemi Świętej. Podążajmy codziennie z Jezusem do Jerozolimy poprzez naszą modlitwę,
ofiary i dzieła miłosierdzia, aby pocieszyć i pozdrowić wszystkich jej
mieszkańców: „Szalom alejchem
(hebr.) – Salam alejkum (arab.) – Pokój wam! (J 20, 19).
o. Piotr Męczyński OCarm.
| 
