Tota pulchra es, Maria!

[Homilia O. Piotra Męczyńskiego O.Carm. wygłoszona w Sanktuarium M. B. Bolesnej w Oborach dnia 8 grudnia 2024 r.]

Drodzy w Sercu Jezusa, bracia i siostry, kochani chorzy, zgromadzeni u stóp Niepokalanej w ciszy Oborskiego Karmelu!

Pozwólcie, że rozpocznę od przywołania świadectwa, które Ojciec Emilien Tardif, znany ewangelizator posługujący modlitwą o uzdrowienie, umieścił w jednej ze swoich książek.

„Dzień ewangelizacji dobiegł kresu. Podczas końcowej Eucharystii w której brało udział 15 tys. osób, pewna ośmioletnia dziewczynka, niewidoma od urodzenia, zaczęła krzyczeć: Widzę! Widzę! Wszyscy Ją otoczyli, ona zaś zapytała wtedy: Która to moja mama? Rozwarte ramiona, zapłakane oczy oraz matczyny uśmiech dały odpowiedź. Wtedy ukryta w ramionach matki, dziewczynka, wykrzyknęła podniesionym głosem: Och, mamusiu, to ty jesteś taka piękna!”

Drodzy bracia i siostry!

My także, tak jak to dziecko pragniemy dzisiaj oczami wiary wpatrywać się pogodne oblicze Naszej Niebieskiej Matki i wołać do Niej wraz ze wszystkimi dziećmi Kościoła: „Tota pulchra es, Maria – Cała piękna jesteś, Maryjo!”.

„Płaczę z radości na myśl, że ta pogodna i promienna Istota, Maryja, jest moją Matką. Cieszę się z Jej piękności, jak dziecko kochające swą matkę... ” – wyznaje jedna z karmelitanek.

Maryja, Nasza Niebieska Matka, jest piękna pięknością Boga, pełnią Jego łaski, Jego miłości.

Bóg chciał, by Jego Syn miał godną matkę i dlatego nie dopuścił, by skalała Ją jakakolwiek niedoskonałość. Bóg uchronił Matkę swego Syna przed grzechem i wyjął Ją spod powszechnego prawa smutnej spuścizny Adama.

Od pierwszej chwili swego istnienia, od momentu poczęcia, „Maryja [mocą zasług przewidzianej męki i śmierci swojego Syna] została zachowana nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego”. Taką pozostała na zawsze, tzn. nigdy nie dotknęła Jej najmniejsza zmaza grzechu. Dlatego w Lourdes powie o sobie: „Jam jest Niepokalane Poczęcie”.

11 lutego 1854 roku 14-letnia Bernadeta Soubirous po raz pierwszy ujrzała Piękną Panią w Grocie Massabielskiej. W jednym z listów tak relacjonuje całe wydarzenie:

„Zobaczyłam Panią odzianą w białe szaty. Miała na sobie białą suknię, przepasana była niebieską wstęgą, na każdej z Jej stóp spoczywała złocista róża. Taki sam kolor miały ziarenka Jej różańca.

25 marca Bernadeta ponownie przyszła do Groty. Podczas objawienia dziewczynka kilkakrotnie zapytała: Kim jesteś Pani? Pełna pokory Dziewica milczała jednak, odpowiadając uśmiechem. Dopiero za czwartym razem łagodnie uśmiechając się do dziewczynki, odrzekła: „Jestem Niepokalane Poczęcie”.

Jak pisze pewien karmelita: „Uśmiech to sposób Jej mówienia (…). Maryja ujawnia w nim całą głębię swego Niepokalanego Serca, swej matczynej miłości”.

„Ten uśmiech, będący prawdziwym odbiciem Bożej serdeczności, jest źródłem niezłomnej nadziei – mówił papież Benedykt XVI.

Dlatego, gromadząc się dzisiaj w Oborskim Sanktuarium, powtarzamy z ufnością słowa młodziutkiej Bernadety: „O Moja Matko, przychodzę, aby w Twym Sercu złożyć niepokoje mego serca i czerpać od Ciebie siłę i odwagę”. 

Jak jutrzenka poranna zapowiada wschód słońca, tak Maryja w tajemnicy swojego Niepokalanego Poczęcia zapowiada i zwiastuje przyjście obiecanego i oczekiwanego Zbawiciela świata, który wyprowadzi ludzkość z niewoli grzechu, śmierci i szatana.

Współczesna włoska poetka Alda Merini pięknie oddaje sens tego przywileju Matki Bożej mówiąc, że w Niepokalanym Poczęciu „ Bóg ucałował nas łaską”, że w tej tajemnicy „ niebo ucałowało ziemię”, a odwieczne piękno Boga pochyliło się nad brzydotą naszego grzechu i kruchością człowieka. I dlatego z naszych ust i serc wyrywają się dziś pełne zachwytu słowa: „ Cała piękna jesteś Maryjo, i zmazy pierworodnej nie ma w Tobie”.

Drodzy Moi! To duchowe piękno Niepokalanej Dziewicy oznacza nie tylko Jej całkowitą wolność od najmniejszej skazy grzechu, ale przede wszystkim Jej doskonałą komunię, zjednoczenie z Tym, o którym św. Jan Apostoł napisał: „Bóg jest miłością”.

Maryjo, dlaczego jesteś taka piękna? – zapytały się dzieci podczas jednego z objawień Niepokalanej Dziewicy w Medjugorie. A Ona uśmiechając się łagodnie rzekła: „Drogie dzieci, jestem piękna ponieważ kocham. Wy też kochajcie, wtedy i wy będziecie piękni”. 

Jak podkreśla o. Albert Urbański, wybitny polski mariolog, karmelita urodzony w niedalekim Frankowie k. Zbójna, który od dziecka przychodził na to święte miejsce:

„Codzienne życie Maryi było zupełnie zwykłe, szare, nie różniące się zewnętrznie od życia Jej sąsiadów i rodaków. Maryja spełniała szereg domowych posług, podobnie jak to czyniły izraelskie kobiety i jak to czynią kobiety wszystkich czasów. Starania o dom, o najbliższych, o ich wygodę, odpoczynek wypełniały Jej dzień od świtu do zmierzchu. Jednak te nieefektowne, pozornie szare i nużące zajęcia codzienne, spełniała Maryja z wielką miłością, z wielkim staraniem, rzetelnością i gorliwością. Miłość Boża przepromieniała wszelkie Jej, najbardziej nawet prozaiczne zajęcia.

Niepokalana Dziewica z Nazaretu uczy nas, że świętość prawdziwa jest zwyczajna, dyskretna, na pozór niedostrzegalna, a jej siła tkwi w miłości, która mając swe źródło i korzenie w Bogu promieniuje na otoczenie oświecając i ogrzewając wszystko i wszystkich swym ciepłem i blaskiem”.  

Drodzy Moi! Skąd jeszcze wynika to duchowe piękno Matki Bożej, w którym i my możemy mieć udział.

Maryja jest piękna, ponieważ zawsze w posłuszeństwie wiary mówi Bogu „Tak”, ponieważ Jej wola jest zawsze doskonale zjednoczona z wolą Boga. „Oto Ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego” – odpowiedziała na słowa zwiastowania Archanioła Gabriela. „Fiat voluntas Tua” – „Bądź wola Twoja” – mówiła Bogu zawsze i we wszystkim.

Ona jest ludzkim zwierciadłem Boga, w którym Bóg przegląda się z radością, rozpoznając w nim nieskażony obraz i podobieństwo swoje.

Niepokalana, Matka najpiękniejszego z synów ludzkich, Matka naszego Pana i Odkupiciela, przychodzi nam z pomocą, aby przywrócić w nas to Boże piękno, istot ludzkich stworzonych na obraz i podobieństwo Boże, stworzonych z miłości i do miłości. 

Przypomina, że tym, co odbiera prawdziwe piękno serca i duszy w każdym z nas, jest grzech. Grzech pojawia się wtedy, gdy pyszny człowiek, zwiedziony przez starodawnego węża, mówi Bogu: „Nie”, gdy sprzeciwia się woli miłującego Ojca i Jego przykazaniom.

Maryja, pokorna służebnica Pana, swoim posłuszeństwem naprawiła nieposłuszeństwo Ewy. Zgodę wyrażoną podczas Zwiastowania (Łk 1,38), zachowała wiernie u stóp krzyża na Golgocie (J 19,25).

Papież Franciszek w rozważaniu poświęconym Niepokalanej powiedział:

„Jak „nie” u początków zamknęło przejście człowieka do Boga, tak „niech mi się stanie” Maryi otworzyło drogę Bogu między nami. Jest to najważniejsze „tak” w historii, pokorne „tak”, które obala naznaczone pychą pierworodne „nie”, wierne „tak” leczące nieposłuszeństwo, dyspozycyjne „tak”, obalające egoizm grzechu”.

Drodzy bracia i siostry!

Jakże pięknie jest mówić zawsze „Tak” Bogu. Mówić Mu jak Maryja: „fiat voluntas Tua”.

Niepokalana ciągle spieszy nam z pomocą, jako Matka naszej duchowej odnowy i uczy nas mówić zawsze „tak” wobec Bożej woli, wobec Bożych przykazań i wymagań Ewangelii Chrystusowej.

Maryja pragnie wyrwać nas z duchowego letargu i przypomina o naszym powołaniu do świętości.

Pomaga nam odzyskać duchowe piękno umiłowanych dzieci Bożych. Dlatego wszędzie, gdzie się objawia wzywa do pokuty i nawrócenia.

Ilekroć odrzucamy grzech, przywiązanie do grzechu, stajemy się do Niej podobni. Wzrastając w miłości Bożej i naśladując cnoty Maryi stajemy się piękni, jak Ona, Niepokalana.

Powróćmy jeszcze na chwilę do objawień Matki Bożej z Lourdes. Bernadeta wspomina:

Pani poleciła mi napić się wody ze źródła. (…) Zachęciła także, abym się obmyła w źródle i abym się modliła o nawrócenie grzeszników.

W Lourdes nad kranami z wodą umieszczono napis: Umyj twoją twarz, napij się tej wody i proś Boga, aby oczyścił twoje serce.

Najmilsi bracia i siostry, Maryja Niepokalana, niewiasta depcząca głowę starodawnego węża, przychodzi nam z pomocą i pragnie wyrwać nas z duchowego letargu, wzywa do czuwania, bo „przeciwnik, diabeł, jako lew ryczący krąży, szukając kogo by pożreć” i pociągnąć ze sobą do piekła. Dlatego nasza Niebieska Matka niestrudzenie wzywa do nawrócenia i pokuty za grzechy, przypomina o naszej wielkiej godności przybranych dzieci Bożych otrzymanej za cenę Krwi Chrystusa przelanej na Kalwarii.

Z zatem ufnością zbliżmy się do źródła miłosierdzia Bożego, które wskazuje nam Najświętsza Dziewica. Ona nieustannie prowadzi nas do swego najmilszego Syna, Niebieskiego Lekarza, obecnego i działającego w Kościele, który w osobie kapłana czeka na nas przy kratkach konfesjonału, aby nas uzdrowić i przywrócić piękno dziecka Bożego.

Ks. Michel Baute, kapelan lourdzkiego sanktuarium, mówi: „Najcięższą chorobą prowadzącą do śmierci nie jest rak, ale grzech ze wszystkimi jego konsekwencjami. W Lourdes, w kaplicy Spowiedzi i Pojednania, mają miejsce największe cuda i uzdrowienia otrzymane dzięki łasce Boga Miłości”.

Święty Jan Maria Vianney w jednym ze swoich kazań poświęconych sakramentowi pojednania uczył: „Kiedy człowiek popadnie w grzech śmiertelny, musi szukać pomocy u lekarza, jakim jest kapłan, i musi zastosować lekarstwo w postaci spowiedzi. (…) Jak to dobrze, że mamy w zasięgu ręki sakrament leczący rany duszy”.

"Prawdziwie to zdrój chorych i cierpiących. Lekarze stwierdzają poprawę zdrowia u chorego po odbytej spowiedzi” – zauważa Bł. Ks. Michał Sopoćko, spowiednik św. Faustyny.

Bracia i Siostry!

Piękna Pani podaje nam różaniec – z macierzyńska miłością bierze nas za rękę i prowadzi do cudownego źródła, którym jest Jezus Miłosierny obecny w sakramencie Pokuty i Pojednania, a przede wszystkim w darze Najświętszej Eucharystii.

Warto zauważyć, że wszędzie gdzie objawia się Matka Boża w centrum znajduje się zawsze Najświętsza Eucharystia, jako prawdziwe źródło i szczyt życia chrześcijańskiego. Maryja prowadzi nas do stóp tabernakulum, jak wieczna lampka nieustannie wskazuje nam swego Syna, obecnego w Sakramencie Miłości. Jak Św. Jan Chrzciciel, Prorok znad Jordanu, wzywający do nawrócenia wskazuje nam przychodzącego Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata. Tak właśnie było w Lourdes, w grocie Massabielskiej nad rzeką Gave, gdzie Niepokalana Dziewica ukazując się osiemnaście razy schorowanej i niewykształconej Bernadecie pomogła jej przygotować się na spotkanie z Jezusem Eucharystycznym w Pierwszej Komunii Świętej.

W historii cudownych uzdrowień w Lourdes można zauważyć pewną prawidłowość: najczęściej bowiem łaski uzdrowienia doznawali chorzy w chwili, gdy celebrans niosący Najświętszy Sakrament przechodził wzdłuż szeregu osób siedzących na wózkach i leżących na łóżkach i błogosławił ich Najświętszą Hostią.

Drodzy Bracia i Siostry, my także, z czystym sercem i żywą wiarą, wpatrujmy się w Jezusa Utajonego. Rozpoznajmy Oblicze Zmartwychwstałego, spoczywające na nas w Świętej Hostii i pozwólmy się ogarnąć uzdrawiającej mocy Jego miłości.

On z każdego tabernakulum i z każdego ołtarza nieustannie kieruje do nas swoje wezwanie: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”.

Drodzy bracia i siostry! Wszyscy jesteśmy zaproszeni przez Maryję, aby zbliżyć się do otwartego Serca Zbawiciela, doświadczyć Jego miłosierdzia i stać się prawdziwymi świadkami Bożego piękna i hojnymi szafarzami Jego miłości wobec każdego człowieka.

Pewnego dnia do Lourdes przyjechał włoski lekarz Agostino Gemelli (czytaj: Agostino Dżemelli). Interesowały go uzdrowienia, o których nawet gazety pisały. Nie wierzył, że nie można ich naukowo wyjaśnić. Kiedy podszedł do groty, by przyjrzeć się chorym, poczuł, że  musi natychmiast pójść do spowiedzi.

A potem... wyjechał z Lourdes i wstąpił do franciszkanów. Swój majątek przeznaczył na budowę kliniki w Rzymie. Tej samej, w której kilka razy leczono Ojca Świętego, Jana Pawła II, zwanej dzisiaj kliniką Gemellego.

Także i my jesteśmy wezwani, aby stać się radosnymi świadkami macierzyńskiej miłości i uśmiechu Maryi, Jej prawdziwego piękna.

Papież Franciszek w homilii wygłoszonej podczas uroczystości Niepokalanego Poczęcia NMP w dniu 8 grudnia 2024 r. powiedział:

„Ryzykownym byłoby jednak myślenie, że chodzi o piękno odległe, piękno zbyt wzniosłe, nieosiągalne. Tak jednak nie jest. My również, bowiem, otrzymujemy je w darze, w sakramencie chrztu, kiedy zostajemy uwolnieni od grzechu i stajemy się dziećmi Bożymi. A wraz z nim zostaje nam powierzone wezwanie do pielęgnowania go, tak jak Dziewica, z miłością dziecięcą, oblubieńczą i macierzyńską, wdzięczni w przyjmowaniu i hojni w dawaniu, (…) gotowymi uczynić miejsce dla Pana w naszych planach i przyjąć z matczyną czułością wszystkich braci i siostry, których spotykamy na naszej drodze. Niepokalana nie jest więc mitem, abstrakcyjną doktryną czy nieosiągalnym ideałem: jest propozycją pięknego i konkretnego projektu, modelem naszego człowieczeństwa w pełni urzeczywistnionym, poprzez który, dzięki łasce Bożej, wszyscy możemy przyczynić się do zmiany naszego świata na lepsze.

Niestety, widzimy wokół nas, jak roszczenie pierwszego grzechu, czyli chęć bycia „jak Bóg” (por. Rdz 3, 1-6), stale rani ludzkość; i widzimy jak ta zarozumiałość samowystarczalności nie rodzi ani miłości, ani szczęścia. Ten, kto wychwala, jako zdobycz, odrzucenie jakiejkolwiek stabilnej i trwałej więzi, w istocie nie daje wolności. Kto ujmuje szacunku ojcu i matce, kto nie chce mieć dzieci, kto uważa innych za przedmiot lub uciążliwość, kto uważa dzielenie się z innymi za stratę, a solidarność za zubożenie, nie szerzy radości ani przyszłości. Jaki pożytek z pieniędzy w banku, wygody w mieszkaniu, fałszywych „kontaktów” w wirtualnym świecie, jeśli serca pozostają zimne, puste, zamknięte? Jaki sens ma wysoki poziom wzrostu finansowego uprzywilejowanych krajów, jeśli połowa świata umiera z głodu i z powodu wojen, a pozostali stoją patrząc będąc obojętnymi? Jaki jest sens podróżowania po całej planecie, jeśli każde spotkanie sprowadza się do chwili uniesienia, do zdjęcia, którego nikt nie będzie pamiętał za kilka dni lub miesięcy?

Bracia i siostry, dzisiaj spoglądamy na Maryję Niepokalaną i prosimy Ją, aby Jej Serce pełne miłości zdobyło nas, aby nas nawróciła i uczyniła z nas wspólnotę, w której dziecięctwo, oblubieńczość i macierzyństwo są regułą i kryterium życia: w której rodziny spotykają się ze sobą, małżonkowie dzielą się wszystkim, ojcowie i matki są obecni całymi sobą blisko swoich dzieci, a dzieci troszczą się o swoich rodziców. Oto piękno, o którym mówi nam Niepokalana, to jest „piękno, które zbawia świat” i przed którym my również chcemy odpowiedzieć Panu, jak Maryja: „Oto ja (…), niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1, 38)”.

Papież Benedykt XVI nawiązując objawień Maryi w Lourdes zwraca się do nas z zachętą: „Pragnę dodać otuchy tym, którzy w imię swojej wiary przyjmują chorych i ich odwiedzają (…) Dziękuję wam za służenie w ten sposób cierpiącemu Panu. Posługa miłosierdzia, którą pełnicie, jest posługą maryjną. Maryja powierza wam swój uśmiech… To co czynicie, czynicie w imię Kościoła, którego Maryja jest najczystszym wizerunkiem. Obyście wszystkim nieśli Jej uśmiech!”.

A zatem, Drodzy Moi, odnawiajmy codziennie nasze oddanie się Niepokalanej, Jej miłość w naszych sercach, Jej spojrzenie w naszych oczach, Jej uśmiech na naszych twarzach, Jej pokój w naszym głosie, Jej miłosierdzie w naszych wyciągniętych dłoniach. Pozwólmy, by nas prowadziła i używała według swojej woli, kiedy i jak chce, bądźmy posłuszni Jej cichym wezwaniom, by mogła przez nas kontynuować swoje macierzyńskie nawiedzenie i opatrywać rany swoich dzieci. Nieśmy wszystkim Jej uśmiech i bądźmy - wraz z Nią – świadkami bliskości, dobroci i czułej miłości Jezusa, Niebieskiego Lekarza. Jemu wszelka cześć i chwała na wieki wieków. Amen.

o. Piotr Męczyński O.Carm.