Drodzy Czciciele Męki Pańskiej i Boleści Maryi, zgromadzeni w wierze i miłości na Oborskiej Kalwarii!

W najstarszych dokumentach Cudowna Figura Matki Bożej Bolesnej nazywana jest obrazem Depositionis de Cruce.

Ta łacińska nazwa kieruje nas ku osobie naszego Pana Jezusa Chrystusa, którego Najświętsze Ciało zostało zdjęte przez uczniów z twardych ramion krzyża i złożone na ramionach zbolałej i zapłakanej Matki. Maryja to Święte Ciało Najdroższego Syna jako pierwsza przyjmuje i adoruje, z największą czcią i wdzięcznością pozdrawia i całuje Jego święte rany, obmywa je swymi łzami i namaszcza olejkami. Można powiedzieć, że Cudowna Figura Matki Bolesnej, określana włoskim słowem Pieta przedstawia moment kulminacyjny tej dramatycznej sceny, którą nazywamy Depositionis de Cruce, czyli zdjęcie z krzyża Ciała naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Służebnica Boża Luiza Piccarreta (1865 – 1947) z Corato, włoska mistyczka i stygmatyczka, przez 64 lata była przykuta do łóżka, żyjąc tylko Eucharystią. Na polecenie swego spowiednika błogosławionego Annibala Marii di Francia w roku 1915 spisała rozważane stale “24 Godziny Męki Naszego Pana Jezusa Chrystusa”. Rozważając scenę zdjęcia Jezusa z krzyża pisze:

„Mój (…) Jezu, widzę, że Twoi uczniowie śpieszą, żeby zdjąć Cię z Krzyża. Józef i Nikodem, którzy dotąd pozostawali w ukryciu, z odwagą i nie obawiając się niczego, chcą Ci teraz sprawić honorowy pogrzeb. Biorą więc młoty i kleszcze aby wykonać święte i smutne zadanie wyjęcia gwoździ z Krzyża, podczas gdy Twoja przebita bólem Mama rozkłada Swoje matczyne ramiona, aby Cię przyjąć na Swoich kolanach.

Mój Jezu, podczas gdy oni wyjmują gwoździe, ja też chcę pomóc Twoim uczniom i podtrzymać Twoje Przenajświętsze Ciało, i poprosić, aby gwoździami wyjętymi z Ciebie, przybili całą mnie do Ciebie. Z Twoją Świętą Matką, chcę Cię adorować i całować Cię, a potem zamknąć się w Twoim Sercu, aby Go już nigdy nie opuścić”.

Święty Ojciec Pio pisze: „Wyobraź sobie, że ukrzyżowany Pan Jezus jest w twoich objęciach i na twej piersi i mów Mu, całując Jego bok setki razy: „To jest moja nadzieja, czyste źródło mojego szczęścia; to jest serce mojej duszy; nigdy nic mnie nie odłączy od Twojej miłości...”.

Drodzy bracia i siostry! Najsłodszy Jezus mówi dzisiaj do każdego z nas:

„Duszo moja, przypatrz się, jak moja Matka wpatruje się w każdą ranę, obmywa je własnymi łzami, namaszcza pocałunkami, a w sercu z wielką czcią i miłością je adoruje. Inne niewiasty i uczniowie, za Jej przykładem, czynią podobnie. Ty, która poszłaś śladami mej męki na miejsce mego skonania, przyjdź do mego Ciała, namaść je aromatem cnót, adoruj moje błogosławione Rany, całuj je, łzami zraszaj moje Oblicze i złóż Mnie w grobie twojego serca”.

Inna mistyczka i stygmatyczka, błogosławiona s. Anna Katarzyna Emmerich, augustianka, tak opisuje tę przejmującą scenę na Kalwarii:

„Zdjęte z krzyża najświętsze ciało (…)  na chuście złożono wreszcie cierpiącej Matce w ramiona, które z bólem i tęsknotą niezmierną wyciągnęła ku niemu. Bezmierne cierpienie Matki Najświętszej można porównać jedynie z nieogarnioną Jej miłością. Ponownie, ale też po raz ostatni trzymała w ramionach ciało swego ukochanego Syna. Wpatrywała się teraz z bliska w Jego potwornie zmaltretowane zwłoki, mając tuż przed oczami wszystkie okropne rany i tkliwie całując zakrwawione policzki.

Maryja pomimo niewymownego cierpienia i żalu, zachowywała zdumiewającą moc i odwagę miłości, które przynaglały Ją do działania. Nie mogła przecież pozostawić ciała Jezusa w takim stanie sponiewierania, do jakiego doprowadziły je przebyte męczarnie. Nie ustając ani na chwilę w tak bolesnej posłudze, skrzętnie je opatrywała, oczyszczała i obmywała.

Najpierw z pomocą innych rozpięła ostrożnie koronę cierniową i zdjęła ją z głowy Jezusa. Koronę tę położono na ziemi koło gwoździ.

Twarz Jezusa na skutek krwi, ran i zadanych Mu katuszy była tak zmieniona, że ledwie można było ją rozpoznać. Potargane włosy na głowie i w brodzie całkiem zlepione były krwią.

Maryja zmyła głowę i twarz Pana i mokrą gąbką zebrała z włosów zaschłą krew. W miarę obmywania coraz wyraźniej widać było ślady strasznych okrucieństw, jakich się na Jej Synu dopuszczono; wraz z tymi odkryciami wzmagał się także Jej ból i nieopisany żal, i coraz większe współczucie ogarniało obecnych na widok każdej ukazującej się rany. Z niezwykłą pieczołowitością i wytrwałością wykonywała Maryja tę smutną czynność. Umywszy skatowaną głowę Syna, Najświętsza Panna ucałowała policzki Jezusa i zakryła ją chustą. Dalej obmyła szyję i barki, piersi i plecy, a dalej ramiona i porozdzierane, zakrwawione dłonie.

Teraz dopiero okazało się, jak strasznie umęczone było ciało Jezusa. Każdą ranę Maryja z wielką pieczołowitością obmywała i oczyszczała. Namaściwszy wszystkie rany, Maryja owinęła głowę Jezusa specjalną chustą. Jednakże nie zasłoniła twarzy. Przymknęła na wpół otwarte oczy Jezusa, trzymając na nich przez chwilę swą rękę, zamknęła otwarte usta Pana, wreszcie objąwszy ramionami najdroższe ciało swego Syna, z płaczem, upadła twarzą na Jego święte oblicze. Raz jeszcze uścisnęła serdecznie najdroższe ciało i żegnając je czułymi słowami, oddała je”.

Najmilsi bracia i siostry! Wznieśmy nasze oczy na Pietę umieszczoną w ołtarzowym tronie.

Bł. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej, karmelitanka, pisze:

„Widzę Maryję kontemplującą swego martwego Syna, spoczywającego w Jej ramionach. Ileż cierpi to Serce Matki! Czyż miałabym odwagę odmówić Jej pociechy?”

„Popatrzcie dziś wszyscy na Tego, którego przebodli – zdaje się mówić do nas Maryja. Kontemplujcie Mego Syna Jezusa, uczynionego jedną zakrwawioną raną.

Jego rany są znakiem Jego miłości do was. One są ceną waszego odkupienia. One są drogocennym darem Boskiego Miłosierdzia, które przynosi wam wszystkim paschalną radość odkupienia i zbawienia.

Wraz ze Mną, bolejącą Matką męki, okryjcie Jego rany miłością i pocałunkami. Zbliżcie się i złóżcie pocałunek ogromnej wdzięczności na wszystkich Jego ranach”.

Drodzy Moi!

Jak możemy odpowiedzieć na tak wielką miłość Boskiego Odkupiciela i Jego współcierpiącej Matki?

Przede wszystkim poprzez szczere osobiste nawrócenie i pokutę za grzechy, pojednanie z Bogiem w sakramentalnej spowiedzi i z ludźmi oraz codzienne gesty współczucia i miłosierdzia okazywane wobec zranionych członków Jego Mistycznego Ciała, czyli tych, o których Jezus powiedział: „wszystko co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”.

Św. Jan Boży, Patron chorych i pielęgniarzy, miał zwyczaj myć nogi każdemu choremu trafiającemu do szpitala. Jakże się zdziwił, gdy podczas tej czynności u jednego z biedaków dostrzegł na stopach stygmaty Chrystusa. Zobaczył również poświatę wokół głowy mężczyzny i usłyszał słowa: „Janie cokolwiek dobrego czynisz ubogim i chorym, Mnie samemu czynisz”.

Jak uczy papież Franciszek: „Chodzi o ciało twojego brata poranionego, bo jest głodny, spragniony, nagi, ponieważ jest upokorzony, bo jest zniewolony, uwięziony, bo jest w szpitalu. To są dzisiaj rany Jezusa, które musimy otoczyć czułością, troskliwie leczyć i całować” – mówi Papież.

Wspaniały przykład daje nam także święty Kamil de Lelli. Opatrzność posłużyła się ropiejącą, trudną do zagojenia raną w nodze, aby znalazł się on w szpitalu św. Jakuba w Rzymie", gdzie oddał się posłudze chorym, zwłaszcza tym najcięższym przypadkom, w których widział Jezusa. Szpital stał się dla niego domem, a leczeni w nim chorzy - rodziną. Oddając się bezgranicznie chorym i cierpiącym odnajduje w ich przepełnionych bólem twarzach oblicze samego Chrystusa. Chce im służyć i dla nich tylko żyć.

„Daj Boże, abym mógł umierać z rękami zniszczonymi przez miłosierdzie” – mówił Święty Kamil. „Że też nie mam stu ramion, aby nieść pomoc tym biednym, którzy wzywają pomocy”.

Św. Bernadeta Soubirous, po zakończeniu objawień w Lourdes, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w Never, gdzie z wielkim oddaniem opiekowała się chorymi.

Zachowało się wspomnienie jednej z sióstr szarytek, która została skierowana do infirmerii, by u boku Bernadety uczyć się pielęgnowania chorych. Zapamiętała ona rady, jakie dała jej Bernadeta: – „Nie zapominaj o tym, by w każdym biedaku widzieć Naszego Pana (...). Im bardziej odrażający jest chory, tym bardziej trzeba go miłować”.

Drodzy Moi! Spójrzmy na Pietę w ołtarzu!

Ciało Chrystusa Pana zdjęte z krzyża zostało złożona na ramionach zbolałej Matki. Mocą testamentu z krzyża Maryja nieustannie przyjmuje i pochyla się nad Kościołem – Mistycznym Ciałem swego Najdroższego Syna, którego członkami my jesteśmy. Przyjmuje każdego z nas z tą sama miłością z jaką przyjęła Ciało Syna zdjęte z krzyża.

Ona uczy nas wiary, pozwalającej rozpoznać w chorych i ubogich zranione oblicze samego Chrystusa i z miłością odpowiadać na Jego wezwanie: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40). Amen.

                 o. Piotr Męczyński O. Carm.