Drodzy w Sercu, bracia i siostry!

Drodzy Parafianie i Pielgrzymi Oborskiego Sanktuarium!

Do grona wielkich czcicieli Przeczystego Stróża Dziewicy Maryi należała św. Teresa z Avila (1515-1582), wielka hiszpańska mistyczka i reformatorka Karmelu, żyjąca w XVI wieku.

Jej duchowa zażyłość ze Świętym Józefem rozpoczęła się już w zaraniu zakonnego życia. Teresa w rok po złożeniu ślubów zakonnych (w 1538 roku) ciężko zachorowała i była bliska śmierci. Miała wtedy zaledwie 18 lat. Po czterech latach odzyskała zdrowie za pośrednictwem św. Józefa.

W swej autobiografii napisała: „Widząc się zniedołężniałą w tak młodym wieku, opuszczoną przez ziemskich lekarzy, postanowiłam uciec się do lekarzy niebieskich, aby oni mnie uzdrowili, bo gorąco pragnęłam zdrowia. (...) Obrałam sobie za orędownika i patrona chwalebnego św. Józefa, usilnie polecając się Jemu. I poznałam jasno, że jak w tej potrzebie, tak i w innych pilniejszych jeszcze, w których chodziło o [dobro] duszy, Ojciec ten mój i Patron wybawił mnie i więcej mi dobrego uczynił, niż sama prosić umiałam. On w swej łaskawości to sprawił, że podniosłam się z łoża boleści i znowu chodzić mogłam”.

Od tego czasu cześć, ufność i miłość Teresy do św. Józefa wzrastały. Święty nigdy nie zawiódł pokładanych w nim nadziei. Wraz z rozwojem życia wewnętrznego i dążeniem do świętości duchowy związek Teresy ze św. Patriarchą zacieśniał się. Teresa starała się odwdzięczyć swemu Opiekunowi. Jego święta liturgiczne obchodziła z największym pietyzmem.

Nazywała go swoim Panem, Opiekunem, Patronem, Orędownikiem. Pewnego dnia po Komunii św. Teresa miała objawienie, w którym Chrystus zobowiązał ją do rychłego założenia reformowanego klasztoru karmelitanek, „który ma być pod wezwaniem św. Józefa”.

Teresa, ufna w pomoc i opiekę św. Patriarchy, przeprowadziła dzieło reformy zakonu karmelitańskiego. Spośród 17 klasztorów przez siebie założonych, 11 domów poświęciła czci św. Józefa. Na wszystkie fundacje woziła ze sobą figurę św. Józefa, przechowywaną dotąd w Avila. We wszystkich klasztorach zaprowadziła szczególny kult św. Patriarchy. W każdym z nich musiał się znajdować Jego ołtarz.

Przy głównych bramach klasztoru ustawiała figury św. Józefa i Matki Bożej. Mieli oni bronić głównych wejść do klasztoru. W liście pisanym 5 lutego 1571 roku do Alfonsa Ramireza Święta przynaglała, aby Jakub Ortiz „nie ociągał się tak długo z postawieniem figury Pana mojego św. Józefa nad bramą kościoła” w Toledo. Teresa zobowiązuje swoje siostry: „Miejcie nabożeństwo do św. Józefa, bo on wiele może”.

Wszystkich zaś zachęca i przekonuje: „Nie pamiętam, bym kiedykolwiek aż do tej chwili prosiła go o jaką rzecz, której by mi nie wyświadczył. Jest to rzecz zdumiewająca, jak wielkie rzeczy Bóg mi uczynił za przyczyną tego chwalebnego Świętego, z ilu niebezpieczeństw na ciele i na duszy mnie wybawił. Innym świętym, rzec można, dał Bóg łaskę wspomagania nas w tej lub owej potrzebie, temu zaś chwalebnemu Świętemu, jak o tym wiem z własnego doświadczenia, dał władzę wspomagania nas we wszystkim (...). Przekonali się o tym i inni, którym poradziłam, aby się jemu polecili i coraz więcej jest już takich, którzy go czczą i wzywają, doznając na sobie tej prawdy. (...) Pragnęłabym wszystkich pociągnąć do pobożnej czci tego chwalebnego Świętego”.

Siostry karmelitanki wiernie zachowywały przykład i naukę swej Matki. Do naszych czasów we wszystkich klasztorach karmelitanek utrzymuje się nabożeństwo do św. Józefa.

Za przykładem św. Teresy poszli również bracia karmelici. Przeczysty Oblubieniec NMP i Obrońca Chrystusa patronuje i strzeże także polskiej prowincji zakonu karmelitów. Dlatego też w uroczystość św. Józefa 19 marca nasi młodzi bracia polecają się Jego opiece i oddają całkowicie Bogu składając na ręce Prowincjała Karmelitów swoje śluby wieczyste czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Pragnę też zwrócić uwagę, że w naszym oborskim kościele mamy ołtarz poświęcony św. Józefowi, wykonany w połowie XVIII wieku. Na tym ołtarzu widzimy św. Józefa z Boskim Dzieciątkiem na rękach, a po lewej stronie widoczna jest figura świętej Teresy z Avila. Dodajmy, że w roku 1717, czyli 300 lat temu, przy oborskim kościele erygowano nawet Bractwo św. Józefa.

Należy podkreślić, że kult Opiekuna Pana Jezusa i Przeczystego Stróża Dziewicy z Nazaretu był w Zakonie Braci NMP z Góry Karmel zawsze głęboko obecny.

W tym miejscu pragnę wspomnieć o. Alberta Urbańskiego, wybitnego polskiego józefologa, karmelitę, urodzonego w 1911 roku w niedalekim Frankowie k. Zbójna. O. Albert będąc więźniem hitlerowskiego obozu zagłady w Dachau razem z innymi kapłanami i zakonnikami doświadczył szczególnej opieki i cudownego ocalenia życia za przyczyną św. Józefa, Obrońcy Chrystusa i Opiekuna Kościoła Świętego. To wydarzenie miało ogromny wpływ na całe jego późniejsze życie.

Pod koniec drugiej wojny światowej, kiedy władze hitlerowskie zrozumiały beznadziejność sytuacji, w jakiej znalazła się Rzesza, usiłowały zacierać, chociaż w części, rozmiary popełnionych zbrodni. Likwidowano więc obozy zagłady, dokonywano masowych egzekucji. Dnia 14 kwietnia 1945 roku Himler skierował do komendanta obozu pismo z rozkazem, by żaden żywy więzień nie wpadł w ręce Aliantów. Maszerująca z Freimanu niemiecka dywizja „Wikinga” miała dnia 29 kwietnia 1945 roku o godzinie 21 – ej zgładzić cały obóz w Dachau. Więźniowie mieli być wystrzelani z karabinów maszynowych, zaś obóz miano spalić granatami i miotaczami ognia.

W tym krytycznym czasie, kiedy więźniowie stali już u progu wyzwolenia, a każdej chwili mogli ulec zagładzie, kiedy na ludzką pomoc wcale nie mogli liczyć, za zachętą grupy kapłanów, więźniów obozu, powzięto myśl oddania się w opiekę św. Józefowi, by za Jego przemożnym orędownictwem uzyskać od Boga cud wyzwolenia. Po odprawieniu 9 – dniowej nowenny, dnia 22 kwietnia 1945 roku, w uroczystość opieki św. Józefa, dokonano wspólnego uroczystego aktu oddania się św. Józefowi oraz złożono przyrzeczenie odbycia w rok po szczęśliwym powrocie do kraju zbiorowej pielgrzymki do cudownego obrazu św. Józefa w Kaliszu, szerzenia czci św. Józefa i stworzenia Dzieła Miłosierdzia pod Jego wezwaniem.

Po tym akcie oddania się w opiekę św. Józefa, władze obozowe dwukrotnie zarządzały ewakuację całego obozu, która jednak z jakichś powodów nie doszła do skutku. Modlono się nieustannie i hitlerowcom nie udało się wyprowadzić więźniów za obóz. Taka ewakuacja równałaby się ich śmierci: wygineliby albo z głodu i wycieńczenia, albo od różnych chorób, lub też od kuli esesmana. Pan Bóg za wstawiennictwem św. Józefa zachował ich też od całkowitej zagłady w samym obozie, której miała dokonać dywizja „Wikinga”. Niespodziewanie tego dnia tj. 29 kwietnia 1945 roku o godzinie 17.25 nastąpiło oswobodzenie obozu koncentracyjnego w Dachau przez mały oddział 22 żołnierzy 7 – mej Armii Amerykańskiej. Hitlerowska Dywizja „Wikinga” mając wykonać egzekucję na 32 tysiącach więźniów spóźniła się trzy i pół godziny. W drodze napotkała na silny oddział amerykański, z którym musiała stoczyć przegraną walkę. O. Albert i inni kapłani swoje ocalenie przypisywali zawsze szczególnej opiece i interwencji św. Józefa. Wypełnili też wszystko co jemu ślubowali.

W referacie wygłoszonym w Kaliszu 28 kwietnia 1970 roku, O. Albert Urbański powiedział: „W liczbie ocalałych znajdowało się ponad ośmiuset duchownych polskich. Oswobodzenie obozu nastąpiło na kilka godzin przed planowanym przez władze hitlerowskie zgładzeniem więźniów i spaleniem zamieszkałego przez nich terenu. Można zaryzykować twierdzenie, że fakt ten nosił cechy niezwykłej interwencji Opatrzności Bożej. Świadkowie i uczestnicy tego wydarzenia byli i są najgłębiej przekonani o niezwykłości tego faktu i swoje ocalenie przypisują wstawiennictwu św. Józefa”. W dalszej części swego referatu o. Albert napisał: „My, księża polscy byliśmy i jesteśmy przekonani, że ocalenie uprosił nam św. Józef, do którego ustawicznie zwracaliśmy się z prośbą o ratunek. Wierzyliśmy zawsze, że tak, jak niegdyś uratował Syna Bożego przed siepaczami Heroda, tak i nas, którzy jesteśmy członkami Mistycznego Ciała Chrystusa, uratuje przed oprawcami hitlerowskimi. Bóg nie zawiódł naszej ufności. W przedziwnej mądrości swojej tak pokierował wypadkami i czynami ludzkimi, że ich rezultatem stało się zwycięstwo prawdy i ocalenie skazanych na zagładę”. 

Drodzy Moi! To świadectwo jest dla nas źródłem ogromnego umocnienia i pociechy, szczególnie w sytuacjach które po ludzku wydają się beznadziejne, i zachętą do pielęgnowania głębokiego i pełnego ufności nabożeństwa do św. Józefa, wiernego Stróża i Obrońcy Dzieciątka Jezus, naszych rodzin i całego Kościoła Świętego.

Nasz wielki rodak św. Jan Paweł II zachęcając do powierzenia się opiece i wstawiennictwu św. Józefa podkreśla:

„Dziś także mamy wiele powodów, aby tak samo się modlić: Oddal od nas, ukochany Ojcze wszelką zarazę błędów i zepsucia..., przybądź nam łaskawie z pomocą niebiańską w walce z mocami ciemności..., a jak niegdyś uratowałeś Dziecię Jezus od niebezpieczeństwa, które groziło Jego życiu, tak teraz broń Kościoła Bożego od wrogich zasadzek i wszelkiej przeciwności. Dziś też mamy nieustanne powody do tego – wskazuje papież – aby Świętemu Józefowi polecać każdego człowieka”.

           o. Piotr Męczyński O. Carm.